Terug naar overzicht
Een gebeurtenis die een grote impact op mij heeft gehad en feitelijk nog steeds heeft, was mijn eerste echte confrontatie met fysiek geweld, gewoon omdat ik ben wie ik ben, een trans vrouw. Natuurlijk weet ik dat transgender personen, meer dan andere minderheidsgroepen, het risico lopen met agressie en geweld te worden geconfronteerd, Maar ik dacht altijd, dat zal mij niet overkomen. Want mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een pacifist en vredestichter ben en conflicten, ruzies en dergelijke uit de weg ga. Ik ben mijn hele leven nooit in een vechtpartij beland, noch heb ik zelf ooit iemand geslagen. En nee, ik ben ook nooit het slachtoffer geweest van fysiek geweld , tot die bewuste zaterdag, 24 maart 2018.
Die avond maakte ik als Remke mijn allereerste vrijgezellenfeestje mee in Utrecht van een goede vriendin. Het was reuze gezellig en ik heb het prima naar mijn zin gehad, maar op de terugreis ging het helemaal mis. In de trein koos ik voor een lege treincoupé. Ik dacht heerlijk in mijn eentje van de muziek op mijn iPhone te kunnen genieten, met mijn ogen dicht. Op een gegeven moment hoorde ik gestommel en zag ik drie jongemannen, witte jongemannen voor de goede orde, bij mij in de buurt staan. Ik heb geen idee waar die ineens vandaan kwamen, maar ik had er direct geen goed gevoel bij. Ik vermoed dat zij (te veel) hadden gedronken en op zoek waren naar ‘een verzetje’. Zij zagen mij zitten en hadden blijkbaar in de gaten dat ik een trans vrouw was. Toen de ene tegen de anderen riep: “Hé, een omgebouwde vent…!” gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen. Ik wist dat ik moest vluchten, want vechten is voor mij geen optie. Ik deed een verwoede poging om weg te komen door over de stoelleuning te springen, maar ik werd door een van hen onderuit geschopt, waardoor ik in het gangpad viel. Het enige wat ik dacht was dat ik mijn hoofd en gezicht moest beschermen. Ik kreeg trappen in mijn buik en ribbenkast, waarna zij de benen namen. Ik ben mij ervan bewust ‘geluk’ te hebben gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. En ja, achteraf gezien had ik natuurlijk aangifte moeten doen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, douchen en naar bed. De volgende ochtend kon ik mijn bed niet uitkomen, alles deed pijn. Dan gaan er een paar dagen overheen, dagen worden weken. In eerste instantie gaf ik ook mezelf de schuld. Hoe kon ik nu zo dom zijn door als vrouw ’s alleen avonds laat in een lege treincoupé te gaan zitten? Pas later komt het besef dat dit natuurlijk onzin is. Het is helemaal niet mijn eigen schuld. Afgezien van de nodige blauwe plekken en gekneusde ribben heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Nou ja, mijn gevoel van veiligheid! Die is weg en dat is eigenlijk veel erger. Ik ben nu in het donker veel meer op mijn hoede. Ik zal ’s avonds ook nooit meer in een lege treincoupé gaan zitten. Ik zoek nu heel bewust medereizigers op, liefst in het gezelschap van kinderen ;).
In dit kader roep ik mensen wel op om iets te doen als zij getuige zijn geweld, verbaal of fysiek. Blijf niet werkeloos toekijken, maar schiet te hulp, film de daders, maar bel in ieder geval de politie.
In het kader van ‘ omdenken’ heb ik aan deze dramatische gebeurtenis wel een positieve wending gegeven, want het heeft mij doen besluiten om – nog actiever dan tot dat noodlottige moment – mij in te zetten voor de emancipatie en acceptatie van transgender personen door mij aan te melden als voorlichter bij COC Leiden, teneinde gastlessen te verzorgen op (middelbare) scholen over seksuele en genderdiversiteit. Want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Maar óók door als trans persoon nog méér zichtbaar te zijn. Ik ga mij zeker niet verstoppen voor transfobe mensen, niet op social media en ook niet in het dagelijkse leven, al zal het reizen met de trein nooit meer hetzelfde zijn als voor die 24ste maart 2018.